باد وب

کسی درون من نشسته، تار می زند

و رو به سوی آسمان، هَوار می زند

رسیده تا دلم به آخرِخط،ای دریغ

همیشه خویش را شبانه دار می زند

وخاطرتو جمع جمع ،می رسدکسی؛

که پرده ی نفاق را کنار می زند

میان کوچه های ده حراج غیرت است

وباد وِب رسیده است و جار می زند

تو خیلی از تهاجم غریبه ها نترس

بترس از آشنا که مثلِ مار می زند

میان جزر ومد عشق و کشتی تنم،

به سمت بندر بَلیّه بارمی زند

دراین زمان بی کسی، بِگَرد وبوسه زن

به دست وپنجه ای که «یاریار» می زند

دلم چه روسیاه و زیرجامه ای سپید

مثال بچّه ای نشسته، زارمی زند.