مهر زوری

چه تلخ و ناگوار است درد دوری

خداوندا   بگو   تا   کی  صبوری

از  آن  روزی  که  رفتی  نازنینم

ندیدم    در  افق ، من ذره  نوری

همیشه  مهر  تو  در  سینه ام بود

چه دانستم تو را هم نیست شوری

دریغ   از  حسرت  و  روز جدایی

کنی   از  جاده  غم   تو   عبوری

نشستم   تا  بیایی  با  چم  و  خم

ندانستم   سرانجام   دیده   کوری

شود  بهره   مرا   ای   نور  دیده

بود  همدم   مرا   تا   پای   گوری

که  ساختی  اندر  این  دنیای  فانی

برایم  همنشین  مارست  و   موری

ندا   آید   تو   را   روزی     نگارم

که  بودی  بی  وفا ، اکنون به توری

ندانم       پاسخی      داری   برایش

ویا  چون  ابر   باران   تو    نموری

شکستی     آریا     را      ناجوانمرد

اگر   چه   دیدم   از  تو ، مهرِ  زوری