آن شب

آن شب

آن شب که چشم من از جفای تو اشک می شمرد

ماه گویی قامتی پرخمیده داشت

آن تک ستاره امید بخش من

در کورسوی شعله های بی رمقش

بر سر سرای تیره گی آن شب دراز

از اضطراب انزوای بی کسی ام

باخت صد قافیه ورنگی پریده داشت

از آن همه غرور فروغی نمانده بود

ازآن تظاهر خنده در ابتدا

جز انتهای دروغی نمانده بود

بیچاره غم که بر سوگ ما نشست

از غصه این قصه سیاه

از پا فتادوجامه ای از هم دریده داشت

یا رب چرا؟........