قافله ی روزگار

جا مانده ام ز قافله ی روزگار تو

چشمی گذاشتم به ره انتظار تو

چون باد در فرازم و چون خاک در فرود

از این بلند و پست شدم دوستدار تو

از آتش درون به ره خویش مشعلی

افروختم که گم نشوم در حصار تو

در دامن تو جای خوشم بود ای دریغ

چون گرد پاک گشته ام از کارزار تو

چندین هزار چون منت اینجاست آرزو

تا با کدام دست دهد اختیار تو

شاهی و چون گدا به تماشا نشسته ایم

تا باز کی شویم شبی خاکسار تو