ناله ی شبگیر( بر وزن رباعی و قالب غزل)

بندی ست به پایم که زمینگیر شدم

از دوری تو پیر شدم ، پیر شدم

چون سایه ی تو نشست بر دیواری

پرتاب شدم به سویت و تیر شدم

لب باز نکردم که بگویم دردم

بر آتش دل ناله ی شبگیر شدم

چون مهلت دیدار ندادی ما را

از آینه ها ، آینه ها سیر شدم

از دست تو افتادم و چیزیم نشد

بر دامن پر مهر تو جاگیر شدم

تا گم نکنم تو را به هر کوی و گذر

بر گرد تو چون سلسله زنجیر شدم

تا دور نگردی ز من و من از تو

هر جا به تماشای تو تکثیر شدم

پنهان مشو از من که در این رسوایی

من با تو در این بزم جهانگیر شدم

در روز جزا که هر که با یار خود است

من در صف عاشقان تو زیر شدم

دانی که چرا بر تو نمی بندم چشم

زیرا که به غمزه ات نمک گیر شدم

از اینهمه جان کندن و دل کندنها

در معدن جان کاشف تقدیر شدم

جایی که نباشی به کنارم گور است

چون خاک به گرد خود نفس گیر شدم