وصال

باز در سکوت دل

من بودم وشب

شب تاریک ، ظلمانی نبود

آسما ن ابری نبود

ماه زیبا ، دلم را برده بود

خلوتم را  حالی دیگر  کرده بود

شاید آن لحظه زمان ایستاده بود

نور ماه بود که به دل تابیده بود

جای هیچ انکارنبود

این سراب تشنه ی دریا نبود

این وصال عاشق و معشوق بود

این رخ زیبا همان نور بود

سجده بود یا  اشک دل

دل ما ، وصل به دل محبوب بود

بیست هفتم بهمن ماه