مرز پر گهر

وطن  ای  خاک ایرانم،  گرفته   نشات  از  جانم

طفیل   راهت   ای   مادر  ،  اسیر شیر و پستانم

چو   جَمُشید   بر  بامی،  فریدون   فرخی ،سامی

تو شیر افکن چو بهرامی،به گیتی خسروی جامی

مِهین   میهن   ایران  ،  نماد  شیر  و  خورشیدم

همه   کوشیم  تا   پیروز،  تو   باشی  نور امیدم

درفش  کاویان   هادی  ،  علم   گشت بهر آزادی

ز ظلم  از   ستبدادی،  بشارت   بر   جهان  دادی

دُرافشان گشت زین نصرت،به گیتی کاویان دَرفْشَم

همه   آبادی   خاکت  ،  همیشه   هر  کجا،  فَرشم

سیاوُشم ، سپید پوشم ،  به  راه و رسم تو کوشم

به خون پاک تو جوشم،چو جان آرَمْت در آغوشم

زلال  و  صاف  زالِ  زَر،روان رودی چو رودابه

دو  لولو  لعل  خوشابه ، بسان   قرصِ   مهتابه

زلال  آن رود دریا شد،صدف دُر شد گُهر  رُستم

همه شان و شکوهت را،ز تاریخت همی  جُستم

گرامی  باد   دامانت ، برفت  اندر  جهان  نامت

نُوید  فتح  بر  بامت ، به  کیوان  بر شد ایوانت

جهانگیر و جهان آرا،جهان دار و جهان   بخشم

برای   سرفرازی  هم، به  مانند  همان   رخشَم

حریم  حرمتت  دانم ، به  پایت   رخش   جولانم

کیانت  را  خریدارم ،  به   مرزت  من  نگهبانم

ادیم   موطنت  خوانَم ، چو  آرش  تیر   با  جانم

وطن  ای  خاک  ایرانم ،   بدون   تو  به  زندانم

خدا  داند   ز   بهر   تو ،  مسلّح  تا   به  دندانم