سوار بی نشان

من سواری بی نشانم از رهی دور آمدم

با خیالی سرد و  ابری در پَی نور آمدم

در کبود لحظه هایم عاقلی گم کرده ام

نا بلد از کوچه های تنگ و مغرور آمدم

دامن باغی پر از گل در مسیر جاده بود

من زراه سنگلاخ و دخمه و گور آمدم ..!

آسمانی در نگاهم راه از بَر می نمود

ای دریغ اکنون به دست عقرب ومورآمدم

در شباهنگام شورم  تار بد یمنی زدند

بی نوا یم در پی شهناز و ماهور آمدم

آنچنان آهسته جانم  عاشقی  را برگزید

گویی از روز ازل با ساز و سنتور آمدم

یا نشان از او دهیدم یا مرا با خود برید

تا ببینم روی ماهش ،چونکه ناجور آمدم  ..!

می نشینم تا بیاید آن کمان ابروی مست

 تا بداند من به عشقش از رهی دور آمدم