زلال ِ اقبال

زلال ِ " اقبال " از سخن سنج تبریزی
_________

منم،شـبـنـم

به گلبرگی شـدم همدم

که میجوشد زلال از عمق ِ چشمانش

و می سوزد لبم از طعم بارانی که زد نم نم

تـمــرکـز مـانـده در ادراکِ بـی تـیـغـش

بهشتم هست و من آدم

و دور از غـــم

*

چه خوشحالم

که عشق افزوده احـوالم

در این طوفانِ نا اهلان و بی سامان

نسیمی خوش معطّر میوزاند بر دو شهبالم

و پــــــــروازی پُـــر از آرامـشـــم دارم

سخن سـنجانه میـبالم

بــه اقـبــالـم
__________
مطلوبی
1392/10/02