یاد باد آن روزگاران یاد باد

زمانی  مام  میهن  برترین بود

سرود  مهربانی  در همین بود

همه اندیشه هااین بود که میهن

نبیند  هیچ  گزند از هیچ دشمن

همه خوش دل،همه یکرنگ بودند

سر  و  جان  را  فدایی می نمودند

اگر هر یک ز مردم مشکلی  داشت

همه  یک  دل شدند،تا گاهِ برداشت

نبودش  رَدّی  از    کژی    نمایان

میان   مردمان   پر  بود  ز  ایمان

همه  اندیشه  ها   نیکی  و  کردار

دهان   مردمان   شیرین   ز  گفتار

نه در  سر رندی  و نا راست کاری

نه   نارو،  نه   کلک  ،  امیدواری

فراوان  یافت  می  شد  بین  مردم

نبودش   هیچ   کس  مانند  کژدُم

به  یکباره  فرو ریخت آن همه فَر

کژی آمد، گُسست   نیکی  سراسر

دگر  نام  و  نشانی  نیست  از راست

شما گویید چه شد،آن بی کم  و کاست

ز   بام   تا  شام   سوگند   همنشینم

نمی  دانم   چرا   من    این   چنینم

چرا   رفتست از  سر  شور و ایمان

چرا  هر  دم  شَوَم  زار  و  پریشان

مگر  در   پیش   پایم  نیست  فردا ؟

چه گویم چون رِسَیدم  من در آنجا ؟

چه  کس  کرده کژی  را پیشهء راه؟

که نشناسم  دگر  ره  را   ز  بیراه

خداوندا   چرا   روزم   چنین   است

تو خود گو که سزاوار من این است؟

تو  بخشایش  به  ما  آر  ای  اهورا

تو  ای  مزدا  تو  ای  پاک  و مُبرا

ز  ما  بگذر ،از  این مردم که دارند

نژاد   از   آریا ،  دشمن    شکارند

   --------------------------------------------------------------------------

همنشین سوگند=قسم خوردن بسیار

گاهِ برداشت=زمان حل مشکل

         فردا=رستاخیز