نی نی ِچشمت

نــی نــی ِجفت ِچشـــم هـــا  خــوابنــد

مـُـژه کـــم زن ز خـــواب هِـی نَپَـرنــد

ابـــرُ وان ِ کمـــا نـی ات  کــافیــست

گــرگهـــــا چشـــم  ِمیشی ات نَـدَرنـد

گـــــرچـــه پلکت مُحــافظ ِخـوبیست

تیـــرهــــا پشت و یـک کمـــان بــالا

لیک وقتــی بــــه خواب ِخـوش رفتی

رو بــهـــی آ یـــــد و بَــــرَد کـــــــالا

سعی کـُــن بچـّــه هـا بـــزرگ شـوند

راه ِ خــــود را ز چــــاه در یــــابنـــد

وقت ِخــوابت کــــه مـی رســد انــگار

هـــردو نی نی چــو کــرم  ِشب تابنـد

چشم ها چون زخواب سنگین شد

ایــن دو بــاخواب خویش در سفرند

ایــن یکی گـرگ می شود آن میش

ازخطــرهـــای قصّه بــــی خبـــرند

گــرگ تــــا میش را بــه چنــگ آرد

مــادراز خواب مــی پـَـرَد نــــاگـــاه

دست بــرنـی نـی اش کِشد هـــردم

تــــاکــــه گــردد زمــــاجــرا آ گــاه

مطمئن شد کــه خـواب می دیــدنــد

زیــــربـــاران نشست و زارگریست

بــــاخودش حــــرف میـزدو میگفت

مُــــردم ازتـرس مـردُ مـم شد نیست