اوهام

"اوهام "

مهر عادت را زدم بر رفتن ناگاه تو

لیک، دل را، هم ربودآن چشم چون روباه تو

بهر استرداد دل می آیم اما ، ای عجب

فکر دیگر می کند اندیشه کوتاه تو

تو گمان کردی که از دوری نیاسایم دمی؟

یا شوم مستانه در این بیکسی همراه تو؟

یا بکوشم بهر تغییر سرشت خویش، تا

باشم آن بازیچه ناپخته و دلخواه تو؟

فکر کردی این دل معصوم در عمق جنون

چشم می پوشد ز رفتار بد و بیراه تو؟

کورخواندی، قلب پر احساس وطبع شعرمن

نیست در حد دل بی ارزش چون کاه تو

تو بمان با حسرت و تنهایی و اوهام خویش

لعن بر افکار پوچ و خاطر بدخواه تو