غنچه ی زشت

غنچه ای زشت

کز باز شدن بیزار است

و تنها آرزویش این است :

مردن قبل از شکفتن

بمیرد قبل از آنکه بمیراند گل های خندان را

از گل بودن دلِ خوشی ندارد این غنچه ی دل شکسته

و در انتظار خشک شدن ریشه ی پدر است

ریشه که به زور او را متولد کرد

بخشکد ریشه ی پدری اش تا منقرض شود نسلش

غنچه ای نوشکفته اما سر به زیر و شکسته

لحظه ها پشت لحظه ها گذشت

تا رسید لحظه ای که به زور باید آغوش بگشاید

و چند پر گل را در آغوش خود بگیرد و اندکی بعد غریبانه پر پر کند

یک غنچه ی بیچاره و تنها

قاتل چند پرگل از جنس خویش است

برگ هایی یک رنگ و ساده

در اوج سادگی پر از عشق و امید

برگ هایی که کسی آن ها رو بو نکرد

کسی آن ها را ز زیبایی گلچین نکرد

و هیچ کس برای آرامش آن ها را نوازش نکرد

و اینک پر پر شد این گل غربت زاده

پژمرده شد

مرد

...