دیدار مادر در خواب

نمی دانم  کجای  این  جهانم

تو گویی ذره ای هم من ندانم

خداوندا  چه  باید  کرد  با  درد

که رخنه کرده در روح و روانم

شب و روزم همه  دل  ناگرانی

 که  سوزد  بند بند ِ استخوانم

به  من  گوید تحمل گر نمایی

ببینی  روز  خوش،  آرام جانم

نباشد روزگار بر میل هر کس

تو دانی و من این را نیک دانم

تو راه راست را گر برگزینی

سبک   بالت   ببینم   مهربانم

ز خود رنج و گرفتاری تو بگشا

 پر  و  بالی  بکش  در  آستانم

نما خدمت به خلق ای پور دلدار

گرفتاری تو  گُش*  از  مردمانم

چرا شاکی شدی از دست مردم

ز چهرت شکوه ات را من بخوانم

به  او  گفتم  الا  ای  یار  دلدار

تویی که بوده ای دست و زبانم

زمانه از صداقت گشت خالی

کدامین حرف را بر تو برانم؟

دلم  پُر  باشد  از  نامردمی ها

نمی خواهم  در  این  دنیا  بمانم

خوشا بر حالت ای مادر که رفتی

در  این  دنیا  نگیرید  کس  نشانم

 اگر   جانم ز من   دلگیر   باشی

ز دلگیریت   بُوَد  سرد    آشیانم

     گُش=فعل امر گُشا