عشق است كه وا مي دارد به زندگي انسان را

در فنجان چايش هم مي بيند عكس رخ نگار را

طلاتم امواج احساسش غرق مي كند هر حسرتي را

مي شكافد روزنه اميد  نگاه پر ماتمش را

خاكستر مي كند آتش عشق غم هايش را

هر اشك از چشمانش تازه مي كند شوق ديدن يار  را

آتش عاشقي است كه شعله ور مي سازد  درونش را

مي شكفد باران خيال يار،گل وجودش را

مي سرايد بي وزن و قافيه شعرهايش را

ترانه مي سرايد بي آنكه بداند معنايش را

مي رسد از جاده هاي بي انتها، بي آنكه بفهمد حس دوري راه را

اشك شوقي شبنم وار بر دامنش مي چكاند حس بودن را

حس رسيدن، حس نفس تازه شدن، حس عاشق شدن را

از چشمان مجنونش مي بيند اين همه التماس دل را

تبپش هاي موزون قلبش از قدمهاي گل اندامش را

مي سپارد به سرزمين سر سبز آرزوها  خود را

اميد رسيدن به شقايق هاي عاشق را

وصال با دنياي خيال انگيز معشوق را

عشق است كه وا مي دارد به زندگي انسان را