پنج * هیچ

می دانم که بسته ی پیشنهادیت ،
چون خاطره ی خامی
در گوش من تنیده می شود ،
و خنده های نیشت
با بدن مرجانی ی  آبهای من
مماس .

من این خاطره را نیز
همچون جوانی بازیگوش
بر تراشه های خویش نقش می کنم ،
تا اندیشه ی فرزند فردایم
به ناتوانی ی زانوانش
خیره نگردد .

خاک من
نه مرزیست
از ترس نتاختن دشمنان !

 هستی گونه ایست .
تداومی از لمس احساس !
تماس
گلایه ،
درد .
همانند تقدس تمامی ی خاک ها .
و من
 دوستش دارم .