قضاوت

به روزی در کلاس درس و اندرز                      که دستم بر بر یارم برفت هرز

به یکباره رفیقم اندر آشفت                              مرا غمگین نمود و عابرو رُفت

خروشید بر سرم چون شیر مرغزار                    دلم را بر دریدش با دوسه خار

بر آورد از ضمیرش تیری از سنگ                    بنا کرد ساعتی را از بر جنگ

بگفتا احمقی خواری نداری                              به سر عقلی بگی داری نداری

به گفتا کودکی از سر برون کن                          بزرگی پیشه کن سر اندرون کن

نخست اندر دلم بس ناله کردم                            سپس قه قه زدم بس یابه کردم

که این فرزند آدم که برون شد                            سر عالم ز کارش اندرون شد

کجا دانسته او خود را در این سان                        که دیگر بنده را کردست گریان

در این دوران گرگ وگرگ بازار                         که مردم می درند یاران به یک بار

همه له له زنند چون ساده یابند                            به سویش رهنمون شند باده یابند

عزیزم یاورم سر را گزین کن                             تو این از من نخواه کاری جز این کن

که قلب بچه منزلگاه دریاست                              خدا را شکر بکن یارت چو پوریا ست