جشنِ میلادِ ماه

امشب
سقف سیاه شهر
چراغانی است
به پاس جشن میلاد ماه
بیست و چهارمین ستاره امشب
به چشمانت
به دنیا آمد
شاید نقش سیاه خوابم
در چنین شبی هر سال
با برق ستاره ای در آسمان چشمانت
چراغانی شود
من که تمام لحظه هایم  جامه انتظار به تن کرده اند
حال دیگر ثانیه ها هم بی تو سالها عمر می کنند
معذورند و ماّموریتشان
فاصله ای است میان من تا زندگیم
یک جفت چشم خیس
 مانده در راهی
که تا مرگ انتظار
سیلاب سرخی است
دریای خونین یک قلب از هم پاشیده را
قطره قطره
چکه چکه
نم به نم
می بارند
...فردا که پلکهایت را
با نوازش دستهای گرم عشق می گشایی...
همیشه فردایت گرمتر از امروزها