نگار بی تکرار

ستاره ایی ز نگاهت در اولین دیدار
ربود شعر مرا، ای نگار بی تکرار

قسم به ظلمت شب ، گیسوان مشکینت
گرفته خواب مرا ، از شب بلند قرار
□
بیا به فصل زمستان ، به اولین دیدار
بیا دوباره سفر کن ، مرا ببر به قطار

ببر به فصل نخستین ، به فصل اول عشق
ببر به فصل شکوفه ، ببر به فصل بهار

ببر به آن شب روشن ، ببر به سوی غروب
ببر مرا و تنم را به قعر شب بسپار

و در هَماره‌ی شب نقطه‌ی ستاره تو باش
در آن سیاهی مطلق به من سپیده ببار
□
اگرچه رفته‌ای اکنون ، اگر چه رفته قطار
اگرچه آینه بی‌تو گرفته رنگ غبار

اگرچه بی‌تو تنم خاک خورده و سرد است
اگرچه بی‌تو دلم پاره پاره شد چو انار

اگرچه بی‌تو دوباره بهار آمده است
ولی بیا به زمستان ،به سوی من، به مزار

۰۱:۳۶
۲۸/دی/۱۴۰۱