بی راهه

شب های بی تو ام ماندن
سرآغاز توهم شد
کدام بی راهه ای رفتم؟!
که عشقم در دلت گم شد

من و روزمرگی هایم
برای من کافی بود
میان این همه زخمم
غم عشقت اضافی بود

میان این همه زخم ها
تویی که تازه می‌مانی
تویی که این دلم بردی
ولی خودت نمی‌دانی

تویی که چشم های تو
سرآغاز گناه من
همان یک خنده ات حکمی است
برای اشتباه من

همان یک خنده ات من را
به رویای تو نزدیک کرد
ولی سیاهی مویت
جهانم را چه تاریک کرد

#معین
۱۰ آبان ۱۴۰۳