قطره ی دعاگوی

همه شب زمینْ گُسَسته از هم 
گویند که به ماهْ شوکت آید 
به کم از خوشیْ بَسی نَوازی 
شَوَدَش به کامْ تُهی شِناسی
چو اَبَر زِ اَبر هر چه جویاست 
بگو چه توان خداْ چِنانْ نَوازی
به گمان منْ آنْ قَطره ای خُرد
به شُکوهِ خودْ سِجده بَرخواست
که بِگویَد از خداْ چِنین به یارَش
مِهر بِوَرز همیشه وَقتْ به یادَش 
هَست به ضَمیرِ خودْ همه یِکایِک 
اِنس!تو دَری ز خویشْ تو وا کُن 
مگر از خداْ چگونهْ بُت بِخواهی 
که به رویِ دَر بَسته ای خویش 
گفت تو  چنینْ شِناس و دانا 
همه جا دل استْ خدا شِناسی 
به قَبولِ دِلْ قِبله ای نیست 
تو مَقامِ دلْ آن کعبهْ خوی ات
به جهان بِگوْ آن صدایِ واحِد 
بِرِسَد به خَلقْ هر چه گویی