از کرخه تا نای ارس تر شو
با هوره ی ِ زن های ِ لُر کر شو
با نذر ِ گیسوهات مادر شو
دین ِ سیاهی را تو کافر شو
رنج ِ صنوبر را برادر شو
درد از تن ِ ایران به دور ای کاش
زاهد میان ِ خاک گور ای کاش
با جوخه ی ابری پر از طوفان
لشکر بکش تا بام کوردستان
پیدا بکن زخم ِ دل ِ تهران
زن را مگیر از سینه ی زنجان
پیکار کن با نطفه ی شیطان
محکم بمان در پهنه ی میدان
شاه ِ رگم ارزانی خاکم
تیغم که از زخم تو صد چاکم
یک زاهدان در بطن ِ این سینه
مرد ِ بلوچی عاری از کینه
درز ِ لبش را می زند پینه
نور ِ خدا در ذات ِ آیینه
بام ِکپر جز یک جهنم نیست
آیا سجل حق ِ مسلم نیست؟
رد ِ فشنگ و تیر بر دیوار
اهواز و آبادان ِ بی سردار
کارون ِ از بیگانه ها بیزار
گرد و غبار از سینه ات بردار
خرم نبودی شهر ِ بی تکرار
خم کن کمر از دشمن بی عار
خاک زر اندوزت به دور از درد
دشمن چه با افسانه هایت کرد؟
در زنده رود ِ مُرده ماهی کو ؟
از شرک ما تا قبله راهی کو؟
سرمای مصرت را کلاهی کو ؟
نیم جهان را ، سر پناهی کو؟
تخت و سریر ِ پادشاهی کو ؟
شام ِ غریبان را پگاهی کو ؟
راه ِ فرار از این سیاهی کو ؟
الماس ِ معدن را کجا بردند ؟
حق ِ یتیمان را چرا خوردند ؟
هر کولبَر خون با غذا می خورد
برنو شکست و پیر مردی مُرد
این بوده جرم ِ هر جوانِ کورد
حق خودش بر دوش غم می برد
مرگ ِ صنوبر ها که را آزُرد؟
هر لقمه نانت را به خون تر کن
شب را میان کوه ها سر کن
درد وطن را خاک حس کرده
زاهد تمامش را نجس کرده
رخت ِ زنان را مندرس کرده
غرق ِ گناه و استرس کرده
محکم بمان همچون صنوبر ها
عمامه پس گیر از پیمبر ها
شال سرت را اندکی شل کن
مسعود را همراز کابل کن
بغض ِ هراتت را تحمل کن
دشت نزارش را تو آمل کن
مرز ِ تسنن تا علی پل کن
کام جهان را غرق الکل کن
فرزند ِ این بوم و برم ، ضحاک
مار سر دوشت فکن بر خاک
با شهد ِ مشهد شور بر پا کن
نقاره ها را محو ِ فردا کن
در خاک زائر سرمه پیدا کن
قلب ِ خراسان را تو احیا کن
رقص ِ کبوتر ها تماشا کن
جرم ِ یزیدان را هویدا کن
ما سر خوش از شاه خراسانیم
محکوم جور ِ دیو دورانیم
از تاک ِ کوردستان بچینی می
با هوره سرما می وزد چون دی
تف کرده ای درد و غمت را هی
بیرون برانی رنج دل با نی
کی میشوی آباد و سرخوش ، کی ؟
سم ِ یزدان دور کن با قی
ما مردمان ِ نطفه ی صبریم
دائم کبود از ترکه ی جبریم
از هر بلوطی خون سرازیر و
زاهد پی ِ سُم های نخجیر و
تکرار کن سوگند انجیر و
هر نخبه ات در دام زنجیر و
شیخی پی ِ سرکوب و تحقیر و
راه ِ خوشی در دست ِ تعمیر و
سین سیاست محو ِ تزویر و
آفت ز جان ِ دار بر گیر و
وا مانده غم در شرح ِ تعبیر و
ای زاگرس آفت به جانت زد
آتش به قعر ِ دودمانت زد
بیرون بزن از کام ِ کارونت
زهرت به خورد ِ شاه ِ هارونت
با مادران ِ ماه و دل خونت
سر بند ِ سبز ِ بید ِ مجنونت
داغ زَرَنگ و آب ِ هامونت
کو سکه های گنج قارونت ؟
از سیستان تا تیغ افیونت
بیروت و افغانان مدیونت
از طعم ِ بیت المال ِما حظ کن
مرز ِ نداری را بیا گَز کن
گیس صنوبر را بباف ای زن
هی رقص کن با پای پیراهن
از بیخ و بن دار غمت بَر کَن
زیتون بریزان بر دل ِ دامن
رنگی بزن بر پیکر ِ میهن
خیری رها کن در رگ خرمن
آهوی دشت ِ لوت ِ کرمانت
ایمن شد از دستان چوپانت
از شرق تا غرب وجنوبت غم
روز و شب و صبح و غروبت غم
خاک نجیب و نام خوبت غم
دار و درخت و چارچوبت غم
آواز و رقص دارکوبت غم
پیغمبر ِ خوشبختی ات گم شد
نحسی طعام و قوت مردم شد
قی کن تمام بی شرف ها را
گردن بزن این ناخلف ها را
غرق ِ خزر کن بی طرف ها را
آتش بزن پای علف ها را
ایرانکم ، ای خسته ی ِ غمگین
نفرین به بدخواهان تو ، نفرین
عطر غمی درچای لاهیجان
رد ِ غروری در رگ شاهان
چرکی به روی زخم کوردستان
محرم بمان با ترکه ی آبان
زاری مکن در شرشر ِ باران
مُهر ِ غمی بر چشم عیاران
خوردی نمک حرمت نگهداری
مشتی گره خورده کجا داری؟
سر چوپی ات را هی بچرخان و
هم دست شو با درد ایران و
جرثومه ها را هی بمیران و
چنگی بزن گیس سراوان و
آباد کن صحرای ِ هرمان و
جارو بزن درد ِ خیابان و
حقت بگیر از سفره ی خان و
حراج کن قلب و دل و جان و
عبرت بکن حال ِ نیاکان و
ما پا به پای درد بیداریم
دردا که سهم چوبه ی داریم
ما ایزدی ، ما قوم آشوریم
چون صائبی با آب ها جوریم
قوم ِ یهود ِ مست ِ انگوریم
ما شیعه و سنی ِ مهجوریم
زرتشت ِ پاک ِ از بدی دوریم
ما تشنه ی ِ نورٌ علیٰ نوریم
در عین ِ بدبختی چه مغروریم
ما زنده های ِ غرق ِ کافوریم؟
یا مرده های زنده در گوریم؟
در مهر ورزیدن چه مشهوریم
دردا سلیمان های بی موریم
حقا که ما از نسل ِ بارانیم
رنجور ِ درد ِ نیش ِ مارانیم
ارسال پیام خصوصی
مهرداد مانا
ابراهیم هداوند
محمد رضا خوشرو (مریخ)
سید هادی محمدی
آرمان طاهری 
زنده باد ایران