خواهش

درود. در این وزن و قافیه و ردیف اقلا سه شعر مشهور وجود دارد. اولی از حکیم سنایی غزنوی‌ست به مطلع‌ «ای در دل مشتاقان از عشق تو بستان ها...» دومی از سعدی‌ست به مطلع: «وقتی دل سودایی می‌رفت به بستان ها...» و سوم از حسین منزوی به مطلع «ای بی تو دل تنگم بازیچهٔ طوفان ها...».
فرم غزل زیبای شما من را به یاد غزل مرحوم منزوی انداخت. مثلا این بیت
تــغیــیــر...! نمی‌شاید! تــقـدیر...! نمی‌باید...،
تــقــصــیـر...! منم دارد..، دل بسته به زندان‌ها
(آن واو بین نمی شاید و تقدیر وزن را خراب میکند به خاطر این بر داشتم) خیلی از نظر موسیقیایی شبیه این است:
آرام، نمی بارد! گویی غم من دارد
آن باد که می‌زارد در تنگی دالان ها
به نظرم غزل شما عالیست اما باید پالایش و ویرایشش کنید. بعد از یک پالایش خوب یک غزل بسیار عالی از داخلش در می آید. اما باید ویرایش و بازآفرینی اساسی باشد. مثلا این بیت
در قَـــرنِ پــریشــــانی، یـــک غائــلـه‌ می‌بینم
هـفــتــــاد و دو دَم دارد تـصـنـیـفِ مسلمان‌ها
که اشاره به حدیث هفتاد و دو فرقه از پیامبر است بسیار جالب است اما نمی دانم چرا «تصنیف»؟ کلمات بهتری شاید باشند. میدانم منظورتان احتمالا صنف صنف شدن مسلمانان است اما واقعا کاربرد این کلمه اینجا صحبح است؟ شاعر باید برای هر کلمه وسواس به خرج بدهد.
در بیت
تـــا زاده‌ی اضـــدادی... وابــسـته به هر بادی!
گــــر طالِـــبِ اشـدادی... رُو ساحِلِ هِرمان‌ها
مصراع اول فوق العاده است اما مصراع دوم قوت کافی را ندارد. نگاه کنید. ارتباط اشاره به داستان شداد با مصراع قبل سست است. و خواننده حس میکند صرفا شدادی برای قافیه درونی آنجاست. این آفت شعر جوششی ست که خود من هم به آن دچارم. شعر بعد از جوشش باید پالایش شود. در سرودن غزل عجله نکنید. گفتن یک غزل سالم و عالی از گفتن ده غزل معیوب بهتر است.
همان مصراع «تقصیر منم دارد» اصلا مناسب نیست. حتی اگر میگفتید «تقصیر مَنَش دارد...» باز معقول تر بود. خواهش می کنم دقت کنید. من هم در شما هم در این غزل ظرفیت اعتلا را میبینم به شرط اصلاح و وسواس بیشتر.
ضمنا پیشنهاد میکنم هر سه سعری که گفتم خصوصا دو تای آخر که غزل هستند از سعدی و منزوی را مطالعه کنید.