من به تنهایی آن مرغ شهادت دادم.....

لا به لای شب پر درد، کمی مانده به صبح...
مرغ حق زخمی بود....
منتقم چنگ به دیوار حوادث میزد....
من به تنهایی آن مرغ شهادت دادم،،،

لا به لای شب کم نور کمی مانده که نور،،،
خواب بی موقعِ هر پنجره را باز کند...
من در این تاریکی....
غرق در شبنم افکار سپیدم هر شب....
و سکوتم بر لب،،،،
آنطرف حضرت استاد غزل میخواند،،،
شعری  از حنجره ی شاهِ ولی،،،،
بیتی از رقص که در اشک پرستو پیداست...


لابه لای شبِ کابوس کمی مانده به‌ رسواییِ درد....
دردِ یک خاکستر....
راه از آینه آمد به نمایم دیشب،،
راهنما آبی تر....
ماه در فلسفه تاب افتاد...
شب ظلمت زده مهتابی تر.....