ایستاده در غبار

در توالی روزهای مفرد
آنگاه که قدم هایت
در مسیری نامشخص
رد نور را
در پی ستاره ای می پیماید
ناگهان نامت را
روان می یابی
بر لبانی که
کفر نمی گفتند هرگز
ایستاده در غبار
دست به آسمان می بری
شب را ورق می زنی
و سطر به سطر تو
فقط می شود او
که نامت را خوانده
آن هم بی آنکه بداندت
بی آنکه بخواهانی
آنچه را که از گفتن
تو را واهمه ای بود سخت

شروین اعتمادی