چشم بانو

چَشمِ بانو خواب را دُزدیده اَز چَشمانِ ما
عشق آهنگین تراز شعرِ غزل وصف صنا
جانِ ما افسونِ شُداز دیدارِ آن حوری صِفت
مَردِ تنها را چه راحَت بی نَفَس کرداین هَوا
ما که خود دلداده ایم روئیایِ شَب از ما مَگیر
حرفِ دل داریمو در روئیا کمی بینم تو‌‌ را
هر نفس جان سکوتم می ستاند صوت غم
ناگهان آواز شد این بغض بی سامان ما
هرکه عشقش‌شُد‌ مُعمّا‌‌حال‌ِمن فهمیده‌ است
راهِ گم راهیِ دِل را جُسته اَز این ماجَرا
دوستِ مهمانم خَبر کن اِی صَبا تنگ‌است دِل
بی نگاهش تیر می گرد چراغ جان چرا؟
شهر آرام‌َاست و دِل روئیایِ دور‌اَز او نَدید
عشقِ ما هم جاودانه می‌شَود ای آشنا