عصیان

همچو سیاره ای که در مدار من به دوران نشسته ای
دور از آغوش ذهن من رهایی و به مژگان نشسته ای

نه اینقدر نزدیک که در بر بگیرمت نهان ببویمت
نه آنقدر دور که رویای جانم را به مهمان نشسته ای

پیداست بختم که چون ستاره در چشمان تو افول می‌کند
این ابتدای عشق را افسوس ویرانی به پایان نشسته ای

از آن غروب که به سینه فشردی ام ز جان رها شدم
من در سوگ چشمان تو گریان و تو به باران نشسته ای

هنوز ستاره ی شعرِ بودنم به راه تنهایی خود رهاست
این عاطفه بیداد میکند و تویی که به طوفان نشسته ای

در رگهای بودنم جاری میشوی ای آشنای غریب
تو در نجابت مهتاب آنسوی شب به عصیان نشسته ای

بهروز دارابی