هر دو

یکی دَف می‌نوازَد .. یکی‌هم روضه‌خوان است
نبودِ وحدت  اینجا ببین جانا عَیان است

یکی‌تا خِرخِره سیر .. یکی از گُشنِگی پیر
تعادل‌درجهان نیست‌خدایا این‌چه‌سان است؟

یکی بالای بُرج و  یکی در کُنجِ ویران
تقابل با تَضادی به  لبخند و فغان است

یکی درعِشوه و رنگ، یکی دربغض، دلتنگ
یکی‌ مست ازمِیِ نوش یکی توبه‌بیان است

یکی از بَعدِ کُشتار .. به سَجّاده تَمَرگان
زِقَتل‌ومرگِ‌مردم،خوشی‌گوشَش‌اذان‌ است

مَنیّت ریشه دارد به زُهد و عیش(هر دو)
توهّمِ عجیبی‌ست خیالی که نهان است..

خیالِ اینکه هرکس خودش را حَق شمارَد
چگونه عزّتِ او به طردِ این و آن است ؟

یکی‌چون‌شمع سوزَد.. یکی هستی فروزد
ادیسون کارِ نیکش که نورِ این‌جهان است

یکی در ادّعا غرق .. یکی در حسرتی سرد
چُنین اِفراط و تَفریط گلو را استخوان   است

یکی فارغ ز دنیاست ؛ میانِ‌ جمع تنهاست
به جز ایزد نخواهد   در آخرالزّمان  است