غزلي دو قافيه
***********
Cismin unutup susdu niyaazın sırasında
جيسمين اونودوب سوسدو نيازين سيراسيندا
Bulmuş yarı gerçekle mecaazın arasında
بولموش ياري گرچك له مجازين آراسيندا
Derdin yazarak öfkelenip yazmadı Hicran
دردين يازاراق اوفكه له نيب يازمادي هيجران
Hicraanı visal sandı o raazın karasında
هيجراني ويصال صاندي او رازين قاراسيندا
Gam den yara açmış yüregi amma bırakmış
غمدن يارا آچميش اوره گي،آمما بوراخميش
Gam ler yarasın gizledi saazın yarasında
غملر ياراسين گيزله دي سازين ياراسيندا
Günler yola çönmüş ki Deniz küsmesin artık
گونلر يولا چونموش كي دنيز كوسمه سين آرتيق
Yollar kazılıp söyle Araazın harasında
يوللار قازيليب،سويله آرازين هاراسيندا
Gizletti Amir derdini divanda yazarken
گيزلتدي اميـــر درديني ديواندا يازاركن
Sensiz oturup gizli Namaazın sırasında
سن سيز اوتوروب گيزلي نمازين سيراسيندا
_________________________
مطلوبي (سخن سنج تبريزي) – 31/5/1378
بو غزل ايكي قافيه ليدي
İki kafiyeli Gazel
بحر هزج مثمن اخرب مكفوف محذوف
مفعول ُ مفاعيلُ مفاعيلُ فعولن
__________________________________
ترجمه:
جسمش را فراموش كرده ، در صف نياز سكوت كرد.
چون يار خود را بين حقيقت و مجاز پيدا كرده است.
به وقت نوشتن دردش محزون نشده و ننوشت هجران.
درفضاي مبهم راز(سويداي دل) ،هجران را وصال به حساب آورد .
از غم، بر دلش زخم سر باز كرده ، اما اعتنا نكرد و
زخم ِ غم ها را در زخم ِ سازش پنهان كرد.
ايام به مسير راه تبديل شده تا كه ديگر دريا قهر نكند.
اما مسير راه كنده شده ، فقط بگو در كجاي ارس دريا پنهانست ؟
به هنگام نوشتن درد خود ، امير، دردش را در ديوان پنهان كرد
و حالا بي تو نشسته در صف نماز پنهاني ِ خود.