پروانه‌ی دل

دلِ من دارد هوایِ دلِ دریایِ تو را
تب و تابِ عاشقی داده به غم، جایِ تو را
گرچه از دوریِ تو می‌گذرد سال‌ها ولی
من هنوز پلک میزنم چشمِ فریبایِ تو را
می‌درخشی چون نگین در آسمانِ باورم
هیچ خورشیدی ندارد رویِ زیبایِ تو را
انتظار کنجِ قفس، این غصه‌‌بازارِ عبث
در دلم خاک می‌کند تعبیرِ رویایِ تو را
در شبِ تنهایی‌ام میگِریَمت دیوانه‌وار
چشمِ بی‌تابم به دریا زد تمنّایِ تو را
خنجرِ خونینِ غربت می‌زند بوسه به رگ
می‌بُرد مرزِ میانِ من و دنیایِ تو را
کاش پروانه‌ی دل پیله نمی‌کرد به عشق
تا نسوزاند خیالم شمعِ سودای تو را
بس پریشان خاطرم در التهابِ حسرتت
به دو عالم ندهم لطفِ تماشایِ تو را