بارانی نبود

میخندم از وقتی تو فهمیدی
لبخند من ماه است و در گردش
سیاه چاله میکشد من را 
در گونه هایت بر سر لغزش
در جو بی پروای موهایت 
شهاب بارانی کند کرنش
باران دستم را نکن تهدید
دست از نوازش میکشد بارش ..
این سینه ام خورشید میخاهد
تاریکه حتی هر شب و خابش
چند سال نوری از تو من دورم ؟
این هم سوالی هست و یک چالش
من با تلسکوپ خاطراتت را
منظومه میبینم که چون ارتش
دنبال یک آغوش میگردند
یا شانه ای آماده ی سازش 

با تشکر فراوان از ندا جان و ودود خان بابت دکلمه و تنظیم شعرم