معما

گلفروشی پیشه ات میبود و من گفتم کجاست ؟
آنکه مصنوعی دلم را برد و مفهومی نداشت
دست من در دست او بگزاشتی آخر چرا ؟
دل به دریا میزدی ، دریا که مجنونی نداشت
در کنارت ساحلی بودم و پرسیدم کویر ؟
آدرس دادی و گفتی سنگ منظوری نداشت
عطر موهایت هنوزم پشت میز کافه هاست
کاش تکراری شود آن لحظه چون دوری نداشت
از نگاهت خانده بودم عاشقم هستی ولی
خو گرفتم با گلی مصنوع که بویی نداشت 

با تشکر فراوان از مبینا جان و ودود خان