(خدا می آید)...

(خدا می آید)...

خداوند شبان من است.
در مراتع سبز مرا می خواباند
و از آب های روان 
مرا می نوشاند.
می‌سازم از غصه هایم
پُل رنگی در شب
تا روم آن سوی پرچین خیال 
می پیچد عطر گل نسترنی
در باغ!
صدای قدم های خدا آمد
در مه!
بیشک خانه اش
همین حوالی است.
دوقدم مانده به سروی
خسته
روی یک تپه ی سبز
در عبور نفس مریم ها
وقت دل کندن بلبل از گل
وقت دلتنگی ابر
خدا می آید.
در فراسوی زمان
خانه اش در پس 
آبادی و رود
پشت آن کوه بلند
در بیشه زار تنهاییست.
من چقدر خوشبختم 
که به دیدار خدا
مهمانم.
دل من شوق رسیدن دارد
به کجا؟
به تنهایی یک شب با ماه
منتظر می مانم
تا خدا می آید.

شعر(نیمایی)
معصومه(میم:طوبی مهدوی )