مناظره نخبه و پخمه

روزگاری نخبه ای در این دیار
کرد آهنگی که سازد کار و بار
از برای خلق خود کاری کند
لقمه نان بر سفره ای جاری کند
در میان دوستان او ، یکی
بود پخمه، ناتوان از کودکی
گردش ایام او را خبره کرد
با بزرگان و سران هم سفره کرد
داد دفتر، خادم و راننده ای
بود در جمع همه دارنده ای
نخبه ما چونکه او را می شناخت
از برای کار نزد او شتافت
گفت نخبه: سرّ کارت را بگو
بد معمایی است آن را بازگو
گفت پخمه: هوش تو ارزان بود
چون ستون دین تو لرزان بود
گر که خواهی سفره ات رنگین بود
پس رکوع و سجده ات سنگین بود
گر ببندی دکمه ها را تا گلو
می شود رانت و ربا همچون هلو
مُهر من از داغ گیرد اعتبار
داغ پیشانی است دارد اعتبار
کس نبیند داخل این باغ را
تا که بیند روی سر این داغ را
چون نداری زیر لب ذکر و دعا
راندنت آسان بود گر بی خطا
تو نداری رابطه با اهل بیت
رمز پیروزی بود این شاه بیت
چون نداری دین ، شوی بی اعتبار
ملحد و کافر شوی بی اختیار
زان که معمارش بنا بر دین نهاد
ساخت دنیا ، گرچه دینش وانهاد
یا چو من با دیگران هم رنگ شو
یا برو بیگانه زین فرهنگ شو
یا که دین خود بده دنیا ستان
یا برو همسفره شو با بی کسان