تنهایی

به تنهای ام فکر می کنم
که چقدر خودخواهانه
تمام‌ لحظه هایم را از آنِ خود کرده است و خیالِ رفتن هم ندارد
به خاطره هایی که
هر بار آتش بیارِ معرکه می شوند و
دلتنگی را به جان لحظه هایم می اندازند و همان لحظه
خنده بر لب هایم خشک می شود.
نفسم از این همه خودخواهی
بند می آید.
دلم می خواهد
از تمام نگاه ها، حرف ها و خنده ها
فرار کنم و از دست شان یک نفس راحت بکشم.
ولی باز با خود‌ فکر می کنم مگر،  همه ی آنهایی که تنها هستند
فرار می کنند و خودشان را جایی مخفی می کنند؟!
مگر فقط من تنها هستم ؟!
بالا ی سرم را نگاه می کنم به آبی بیکران آسمان،
به ابر های سپید هزار شکلش،
فکر کنم خدا در تنهای اش
با ابرها ،عروسک های هزار شکل درست می کند و سهم تنهایی آسمانش را به جان می خرد.
یا فکر می کنم
دریا ، از تنهایی فریاد می زند .
چشم های ساحل، از این همه بی قراری
خیس اشک می شود
و در آغوش دلتنگِ دریا آرام می گیرد.
رد پای غم در زندگی همه پیداست.
هر کجای دنیا هم که باشی؛
نمی شود دلتنگی را از خود دور کرد.
یک وقت هایی هست که هر قدر اشک می ریزیم
آتش دلتنگی ها
خاموش
نمی شود که نمی شود...!

#زهرا_عابدی( دختر_پاییز )