اسفند سی و چند سالگی

از پشت کوه
پس از کوچه باغهای جواهرده
آبشار
به تلفیق هوش سنگ و صدا ،می اندیشد
کرشمه ی براق برفهای لخته شده
در کافه های نعره کش آفتاب ..
درختان کهن،
زمردین و رسا
به کژتابی فصول غمزده ریخته اند ..

انگور کولی دهان میگشاید
به نوشاک بهار ، آرام آرام
.
.
.
پیرزنان تلخ
پیرزنان عمارت خان- خانی ...
خمیده تر
در برج مه ، پر میکشند..
من ،
همپای سگ گله ...
-اما ولگردتر-
به حبس دود در دودمان سبز حنجره ام می اندیشم ..
به بوی شاپرک
انار سوخته ..
-مثل جن خسته ای در بکارت دره -
میرمم... محو میشوم ..

.
.
.
ای باد !
پادشاه گمراه پیراهن گل!
تو میگفتی دنیا ، سر دیگری دارد ...
من از سرزمین دلشدگی می آیم
خون و حماسه پس میدهم
با راز آجر و باران ...
دامن تر دارم ای باد ،
پنجه ی حریر ،
شمعدان نقره
سینه ریزی از شکوفه ی نجوا...

بازوی مرمرین صخره ای، در آغوشم
مادیانی آبی ام
.
.
.

در دوردست
بوی خاطره می بارد
جادوی مجروح گوشواره هایم،،،
شبیه اسفند سی و چند سالگیست ..