نامت را

« نامت را
صدا که می زنم
دهانم
سرشار از شرم مشرکی می شود
که بهشت را
می خواهد از خدا »


سلام

و

به محض خواندن اش ، این مصراع برای ام زنده شد که می گوید : به کدام روسپیدی طمع بهشت بندم ؟!
از آن دست اشعار کوتاهی ست که کمتر می توان نظیرش را یافت و شعری که شاعرش از بهترین های این سبک است و در بین اشعارش چنین جادوی جاودانه ای باز هم یک سر و گردن از سایرین بالاتر است.
گذشته از آن که در شعری با ۱۷ کلمه که در شش سطر گسترده شده است چینش سطور ، جا به جایی ارکان جمله ، گزینش کلمات ، هم نشینی درست واژه ها در جهت ایجاد ریتم ، عدم وجود کلمات تکرار ی در شعر ، استفاده ی رندانه از کلمات هم قافیه در جهت آفریدن موسیقی بیرونی، آفریدن آرایه های ادبی بسیار ظریف در همین چند سطر و مواردی از این قبیل در حالتی مطلوب و حتی بالاتر از آن در حد ایده آل هستند و هر کدام از این ها می توانند هر شعری را به سمت دلربایی ببرند اما جدای از همه ی این خصوصیات که در بیشتر نوشته های شاعر می توان از آن ها سراغ گرفت ، آن چه قلم ام را به نوشتن وا داشت ترکیب نازنین « شرم مشرک » بود .
اگر نیک به این ترکیب بنگریم می توان به دو صورت آن را خواند و ادراک کرد؛ در صورت اول مشرک می تواند برای شرم صفت باشد و در دیگر روی ترکیب را می توان اضافی دانست و همین دو حالت است که از دید من این شعر را به جادو بدل کرده است و تصور و تجسم هر کدام از این حالات در کنار دهانی سرشار از شرم همان کشف و شهودی است که به اوج لذتی ادبی رهنمون می شود.

به عنوان حرف آخر باید بگویم که امیدوارم دیگر دوستان در خصوص این که کدام روی از ترکیب را دوست تر می دارند و کدام حالت به ذهن شان در نگاه اول خطور کرد باشد که در انتشار فهم در کنار هم باشیم...