تَسیان غربت در دل

غروبدمان زمستان و قیه سکوتست
و عشق تو بر آمدست از دیوار
.
.
.
شبست وُ
سیاه چادر شمعونست و حریق خام خیالم...

تو پرسه های شور و شرابی ..
تاسیان غربتِ در دل،
چو باغهای معلق
که رنج غزلنامه های طلاییست ...

غروبدمان زمستانست
دشتهای طاق برفی آغوشت ،
می آشوبد تا سرودنها ..
بیا و ببین
شفیره ی نارس صبحی نو
پر از الیاف دریای ونوشانست
از مقرنسهای شیراگین ،
از آبخوستهای ولرم مهنا..

غروب دمان زمستانست ..
زخم فاصله ، میگرید
و کاجهای تنجش بی چراغ ، در راهند ..
تو جیلان بار و بر سیبی
بی پروایی پروانه ..
صحاری صولت مادرزادت ،
الفت پیش قراولان تمناست...
آه ..
یاس سیمپوش و

خورشیدهای مطرود دل باخته ،بسیارند
در پی گله ی موجهای نگارین
هریک
آغشته با جنون غریزه ..
در یک خواب
.
.
.

خاموش باشد کاش
خاکستر مطایبه از این خاک ..
که بوسه میدهد ترنم آهنگ ،
بر نوش نوش فرداهاش...
خاموش باشد کاش ..
صخره ی چرکتاب بی رویا...
غم آسمان بُراق ،  باران دارد
.
.
.
.
چه میتند این کال -گب آخر
بر باله های نجیب میغزار،  امشب ؟!.....


زمستان ۹۸