عبور

ای ساکنین سرزمینِ بودن به من بگویید چگونه پرواز کنم ؟ حال که بر لبه برانِ تردید گام نهاده ام حال که تردید ،زنجیریست بر گردنم بین بودن و نبودن حال که دیگر بازگشتی برای پشیمانی نیست و این اسارت واقعیت من است ،،، به من بگویید چگونه پرواز کنم؟ مقیم ظلمتی گشته ام که تمام مرا فرا گرفته است چون یک کور مادرزاد تنها یک حقیقت را می شناسم..... تاریکی و من چون ذره ای معلق سرگردان بی هویت زخمین و شکسته از رنج های پی در پی آه ای ساکنین سرزمینِ بودن به من بگویید آیا پشت این دیوارهای تاریکی پشت این حبس طولانی،، رهایی هست ؟؟؟ آنجا که شاخه های خشکیدهِ بودن، به امید بوسه بر روشنایی شکوفه می‌دهند ، کوره راهی برای پیمودن هست؟ آه ای ساکنین سرزمینِ بودن به من بگویید چگونه پرواز کنم؟ نیما آسمند