نکند دیر شود خنده تو ...

نه ، دروغ است که من غمگینم
کودک سرخـوش فـــــروردیــنم

این چه رازیست که در عالم خویش
اینـچنین سردم و سر سنگیـــــنم !

منکه از شور و شعف لبریزم
پس چـه شد قهقه شیرینم ؟!

نکنــــد باغـچـه را آب نـداد
باغبانی که منش نسریــنم

در همه عالم و آدم گشتـم
تا بیـابــــم کسی از آئیــنم

تو که رفتی ... زچه پرسی که چرا
نیـست رنـگی به رخ سیمیــنـم

چه کنم در همه جا و همه کس
برق چشــــمان تو را می بینم

روح در رقـــص من و نـغـمه تو
عاشــــقم ، کافرم و بی دینم

سفره صبح من و قصه توست
شعر شیــرین کنم و بنشینم

نکنـد دیــر شود خنــــــــده تو
تو دعایی که منـش آمیــــــنم