لحظه پروانگی

در  بلاد طوس جانم از پی آهو دوید
تا که ناگه بر سر کوی یکی مهرو رسید
سر به سر در سرسرا اعجازهای نور بود
جلوه مهمانی موسی به کوه طور بود
بر مشامم نفحه زهرای اطهر میرسید
دیده ام پیمانه ای از حوض کوثر میچشید
در میان محفل پروانگان جانفشان
هاتفی منزلگه مهتاب را دادم نشان
تا که ماه انجمن بر بزم تابیدن گرفت
آتش عشق از درون سینه بالیدن گرفت
سوخت یکسر روح و جان در آتش دلدادگی
ثبت شد بر لوح یاد آن لحظه پروانگی