پست های وبلاگ

احسنت بانو خیلی هم عالی
دهه شصتی هارو با بقیه مقایسه نکنید
خیلی خوب نوشتید بهروز وثوقی و فردین و خوب اومدین
دیگر مرا مرنجان ای بی لیاقت ای عشق
دوری کن از خرابات سنگ صداقت ای عشق
و....
دست از سرم جدا کن این زخم را رها کن
هرگزمخواه این دل آید سراغت ای عشق
مانا باشید به مهر گرامی

بسیار زیبا بود
بقول شاه نعمت الله ولی عشق بازی عشقبازی نیست
اما یک شعراز ایشان
صورت و معنی درین دعوا یکیست
عاشق و معشوق ما یعنی یکیست
گر هزاران صورت است ای نور چشم
در نظر ما را همه معتی یکیست
عاشقان مست و مجنون بی حدند
آشکار و نهان لیلی یکیست

بسیار زیبا نوشتید و حرف های بجایی بود و خواندنی. و مرا به فکر فرو برد که چه شد که عشق شد هوس. و به عقب برگشتم. به روز اول انسان. به روزی که حوّا را هوا برش داشت و آدم از آدمیت به دور شد. به روزی که پسر نوح بخاطر معشوقه دست از پدر شست. به این فکر کردم که خسرو و شیرین درست بود یا فرهاد و شیرین؟ چرا یک دختر و دو پسر؟ بیشتر فکر کردم. اگر مجنون می‌دانست لیلی قبل از او دلباخته ی ابن ملجم مرادی بوده باز مجنون لیلی بود؟ اگر فرهاد می‌دانست شیرین همخواب خسروست باز برایش تیشه میزد؟ به زمان حال برگشتم. دوست دختر دوستم که از خواهر دوست دخترش خوشش اومد دوست دخترشو با دوستش دوست کرد که خودش بره با خواهرش دوست شه و دوستش در آخر با دوست دخترش ازدواج کرد. کمی گیج کنند اما واقعی. دیروز شندیم که میخان طلاق بگیرن. خب. انتظاری غیر از این هم نمی‌رفت. رابطه ها اینچنین شده و دیگه رنگ و لعابی به نام عشق نیست و فقط بازیست. سنت های کهنه و خرافی و اشتباه برای ازدواج در سن کم چنین نتیجه ای دارد. طرف هنوز دهنش بو شیر میده کلش بو قرمه سبزی میخاد زن بگیره. ظاهر رو میبینه عاشق میشه. دوشیزه بنده وکیلم؟ فبلتم و مبارکه. یک سال بعد بزرگتر و پخته تر میشه میبینه دوشیزه قبل از اون الا ماشاالله خدا بده برکت بیست نفری رد داده. مرد دیگه حالیش نیس فرهاد باشه یا مجنون. هنگ میکنه. یا طلاق یا به تلافی میره پی خیانت و ریشه ی شک کاشته میشه و تهش زندگی رو کثافت میگیره. هی میگن مجنون هی میگن فرهاد. والا اونا هم اسمشون جاوید موند چون تهش به زندگی مشترک نرسیدن که این چیزا رو بفهمن. هرچند لیلی و شیرین اون زمان هم مثل الان نبودن و به قول متن شما اونا هم قدیمیشون خوب بود. صد البته که این داستان را میشه بلعکس هم نگاه کرد و مقصر را فقط جنس مونث ندانست. مصائب تلخیست که در زندگی روزمره ی جامعه ی ما در جریانه.
موفق باشید و پیروز