پست های وبلاگ

یکی دو روز گذشته روز بزرگداشت فردوسی و زبان فارسی بود-زبانم نمیچرخد بگویم:پارسی-در مورد فردوسی گفتنیها گفته شده و بسیار ناگفتنیها مانده است.ایران و ایرانی وامدار فردوسی و شاهنامه اوست ، زیرا اگر او نبود، شاید زبانی هم نمیماند تا مولوی و حافظ در میدانش آنچنان هنر نمایی کنند.شاهنامه اوجهای بسیاری دارد ، اما هیچ بخشی از آن به پای چهل پنجاه بیتی که فردوسی در وصف نبرد رستم و اشکبوس کشانی میسراید ، نمیرسد، ابیاتی پر از شور و حماسه و طنز.میخواستم آن ابیات را اینجا بیاورم، ولی چون عادت به کپی پیست کردن ندارم، از این کار صرف نظر کردم ، ولی دعوت میکنم از خوانندگان این یادداشت که با یک سرچ( کلمه سرچ بهتر از جستجو است در این مورد )در اینترنت، این ابیات را بخوانند تا بار دیگر به معجزه کلمات پیغمبر شعر فارسی ایمان بیاورند.

زبان فارسی، زبان مادری ماست و ما باید به آن افتخار کنیم، حتی اگر مجبور باشیم فیلمهای سینمایی را با زیر نویس ببینیم و برای یادگرفتن زبان بین المللی دنیا کلی وقت و هزینه صرف کنیم.

روز بزرگداشت فردوسی و زبان فارسی یا پارسی گرامی باد.