پست های وبلاگ

سلام و درود برادر خوبم
ممنونم از اینکه ما را بیاد هنرمندان از دست داده انداختی
دردناک است ولی
باید بدانیم و معنا کنیم که بزرگترین آرامشی که خداوند به انسان داده است مرگ است
مرگ یک ارتقاء روحانی است که انسان یک درجه بالاتر می رود
امید که خداوند همه انسانها را ببخشد و بمیراند
آمین

دردناک است ولی کاری نمیشه کرد گاهی آنقدرباید در دردها غرق شویم که لحظات شادی را ارج بنهیم شادی و غم زنجیر به هم پیوسته است اگر درد نبود شاد بودن معنایی نداشت
مرگ حقیقت زندگی از ابتدای پیدایش انسان بوده و گریزی نیست
سپاس از شما

سلام
نوشته خوبی است ولی نظر جناب رمزی واقعا کامل است
مضافا اینکه مرگ برای همگان هست ، و مهم اندوخته ای است که با خود به دنیای باقی می بریم .
موفق باشید

درود بر شما من کاملا با شما موافقم
درسته که مرگ همیشه هست ولی نود و پنج یکی از بدترین سالها بود که بیشتر انسانهایی که رفتن مثل حادثه ی قطار و پلاسکو و ... می تونستن زنده بمونن اگه مدیریت و برنامه ریزی بود نه سهل انگاری و ....
و اینکه بزرگانی مثل دکتر یداللهی و داود رشیدی و بانو مهدیه الهی قمشه ای و خیلیهای دیگه چه قدر تلخ پر کشیدند و ناگهانی

و غمگین تر و تلخ تر از همه اینکه اردیبهشت 95 پدرم رو از دست دادم و خرداد یکی از اساتید شعرم رو و سی دی ماه دوست و همکارم رو و بعدش دوباره یکی دیگر از اساتید شعرم رو ...
برای من نود و پنج سال خوبی نبود و برای خیلیای دیگه که عید امسال کنار سفره ی هفت سین بغض و اشک دوری عزیزانشون رو قورت می دادن ...
امیدوارم سال نود و شش سال عالیی باشه برای همه مون

نود و پنج،غمی طولانی
قصه ی تلخ شبی طوفانی
سایه ی مرگ هنوز می رقصد
در حروف غزل پایانی

مهناز نصیرپور
اسپند نود و پنج