پست های وبلاگ

یک باد بد موقع شروع به وزیدن گرفته بود و جز بلند کردن گرد
و خاک حاصل دیگری نداشت
پیرمردی که سر مزار نشسته بود از جیب کتش یک دستمال بیرون آورده و روی دهانش گرفت
مزار جدید بود ؛ از آنجا که هنوز سنگ نشده بود و روی آن پر از گلایل و گل های پره شده بود

هر چه دخترها و پسرهایش اصرار کردند حاضر نشد با آنها برود و می‌خواست با همسرش خلوت کند
پنجاه سال فقط با او خلوت کرده بود و خلوت کردن با کس دیگری را بلد نبود

پیرمرد ابتدا سرد و بی روح به قبر خیره شده بود که ناگهان گریه اش گرفت ؛ گریه ای بی امان و جانسوز
در میان گریه : یه عمر منو مرد شجاعی میدونستی که از هیچ چیزی ترسی به دلش راه نمیده ؛ یه قهرمان
پوزخندی می‌زند ؛ چه قهرمانی ؛ چهل سال این راز مثل بختک روزمو شب یزید کرده بود ؛ انقدر نگفتم تا که از این دنیا رفتی
من یه ترسوی بدبخت بودم که باعث مرگ تنها برادرت شدم
گریه امانش را بریده...حسین زنده میموند اگه من لحظه آخر نمیترسیدم و جاش نمیذاشتم ؛ من ترسیدم زهره ؛ ترسیدمو جونمو برداشتم و فرار کردم
بعد از اون اتفاق یه عملیات هایی میرفتم که زنده بیرون اومدن ازشون خیلی بعید بود ؛ که هر طور شده کشته بشم و جبران کنم اون روز نحس رو اما نمیشد
انگار خدا میخواست زنده بمونم و این عذاب رو چهل سال به دوش بکشم
اون همه رشادت رو فقط یکبار ترسیدن به فنا داد که امروز فقط حسرت اون ترس رو داشته باشم نه افتخار اون همه رشادت

غروب شده و پیرمرد بلند شده و بی هدف شروع به حرکت می‌کند و کم کم از مزار دور می شود

نویسنده : علیرضا دربندی