پست های وبلاگ

داشتن نوزادان دوقلوی پسر،  پدیده ایست که از دیرباز توجه جوامع بشری، دانشمندان و ادیان را به خود جلب کرده است. این موهبت نه تنها، به عنوان معجزه ای از  طبیعت شناخته میشود، بلکه دریچه ایست  به سویهای درک پیچیدگی علم ژنتیک، روانشناسی و تعاملات اجتماعی.. تولد نوزادان پسر دوقلو، با تمامی ظرافتها و چالشهایش، همواره موضوعی میان رشته اب نیز  بوده، و  در  متون علمی، ادبی و تاریخی بازتاب داشته است.
از منظر پزشکی، تولد دوقلوهای پسر با چالشهایی همچون زایمان زودرس، محدودیت رشد درون رحمی و افزایش خطر ابتلا به بیماریهای نوزادی همراه است و نیاز به  مراقبتهای ویژه ی نوزادان دوقلو، مانند  کنترل دقیق وزن، غربالگری تنفسی و تغذیه ی بهینه حایز اهمیت خاصیست.
پسران دوقلو، به ویژه در سالهای نخست زندگیشان ، تمایل شدیدی به ایجادزبان اختصاصی و وابستگی متقابل دارند،که گاه   به چالشی برای شکلگیری هویت فردی انها تبدیل میشود.
در حوزه ی روانشناسی اجتماعی، متخصصین، بر این باورند، که تشویق به استقلال دوقلوهای پسر،  حفظ پیوند عاطفی متعادل، اجتناب از قیاس دو کودک، در چهره، پوشاک، اندام، هوش، وزن، کلام و علایق میتواند کلیدی باشد؛
در فرهنگ ایرانی  دوقلوها جایگاهی نمادین دارند. در کتاب اساطیر ایران، اثر سرکار خانم  آموزگار،چنین مکتوب شده است که در باورهای زرتشتی، تولد دوقلوهای پسر نشانه ای  از برکت و موهبت الهی برای یک زن شمرده میشد..
تولد نوزادان پسر دوقلو، فراتر از یک رویداد زیستی، تجلی پیچیدگیهای هستیست که پزشکی، روانشناسی و فرهنگ را با هم اغشته است.
رابطه ی دوقلوهای پسر با یکدیگر و با مادر، میتواند چالشهای بسیاری را در خانواده های صاحب نوزادان دوقلوی پسر بر انگیزد..این رابطه، تاروپودی از عواطف پیچیده است که گاه در تقابل میان حسد، وابستگی و تملک نمود میابد.
عواطف داینامیک یاد شده ، ریشه در ماهیت همزیستی خاص دوقلوها دارد که از بطن مادر و تا بزرگسالی ادامه خواهد داشت..
حسد در دوقلوهای پسر، به ویژه در سالهای نخست کودکی، پدیده ای شایعست که از رقابت برای جلب توجه مادر سرچشمه میگیرد. براساس نظریه ی  روانکاوی ملانی کلاین، کودکان در مراحل موضع افسردگی،  ترس از دست دادن عشق مادر را تجربه میکنند. در دوقلوها، این ترس دوچندان می شود، چراکه حضور همزمان رقیبی کودک و همجنس،، احساس کمبود محبت را تشدید میکند. 
نوزادان دوقلو نباید از عنفوان کودکی با هم قیاس شوند، مادر باید این حقیقت را به نوزادان خود منتفل کند که  قدرت یا ضعف فیزیکی در کودکان خردسال، و خصوصیات فردی انها تاثیری در مهر و عاطفه ی مادری  ندارد،  این رویکرد،احتمال ایجاد رقابت بین دو کودک را کاهش میدهد. 
، برای ایجاد فضای فردیت، اختصاص زمان جداگانه ای به هر کودک، پرهیز از بیان جملاتی ماند، کدام قویترید، کدام مهربانترید، کدام باهوشترید و کدام خوشزبانترید میتواند راهگشا باشد.
وابستگی دوقلوهای پسر به مادر، گاه از مرزهای طبیعی فراتر میرود و به همزیستی عاطفی تبدیل میشود،پژوهشگران بر این باورند که  دوقلوها به دلیل تجربه ی مشترک حضور دائمی یکدیگر، ممکن است در جدایی از مادر اضطراب افزونتری نشان دهند. این وابستگی، در پسران دوقلو، گاه با حس تملک همراه میشود،
مادر باید برای کشف هویت مستقل کودکان دلبندش،  از هرگونه، قیاس و بی توجهی بپرهیزد و علایق و استعدادهای  هر کودک را به طور مجزا مورد تشویق قرار دهد، پاسخگویی به موقع به نیازهای هر کودک و توزیع عادلانه ی مهر و عشق،اطمینان به عدم جدایی از  کودکان و.. باعث تقویت دلبستگی و ارامش فضای پرورش دوقلوهای پسرست.
علاقه ی مادر به فرزند، پیوندیست، که پیش از تولد با ضربان قلبهای مشترک آغاز میشود، در بستری از چالشها و شگفتیها شکل میگیرد و به نمادی از توانمندی بی انتهای  عاطفی  مبدل میشود. 
علارغم شدت مهر مادرانه، مراقبت همزمان از دو نوزاد پسر با پارادوکسهایی همراه است مانند:
۱_احساس گناه ناشی از تقسیم توجه:
مادران در مصاحبه های بالینی اغلب از ترس کافی نبودن خود سخن میگویند. 
۲_فشار اجتماعی : انتظارات فرهنگی برای تربیت همسان پسران، و انتظار جمعی از مادران  که انها را به  مقایسه ی ناخواسته سوق دتد.
۳_همذات پنداری و هورمونها:
بر اساس پژوهشها، ترشح هورمونهای آکسیتوسین و پرولاکتین که نقش کلیدی در حس تعلق و مسیولیتپذیری و پیوند عاطفی دارد در مادران صاحب دوقلو دو برابر سایرینست
در پایان،
قلب مادران صاحب نوزدان دوقلو، به انسانها می اموزد که چگونه یگانگی،  توان تقسیم شدن برابر را داراست و گرچه در فرهنگهای پدرسالار، فرزندان دوقلوی پسر، پایگاه قدرت و پشتیبانی جایگاه اجتماعی زن هستند، در جوامع مدرن و پست مدرن هم، فرزندان پسر دوقلو،  دو حامی منحصر به فرد، دو احساس تعلق بی نظیر و دو اقیانوس غریزه و احساس در نهاد مادرند.

منابع:
_نت
_روانشناسی خانواده در ایران/به قلم دکتر افروز

♡با سپاس از روانپزشک و مشاور خانواده، سرکار خانم دکتر فریبا فکری
♡