يکشنبه ۲ دی
اشعار دفتر شعرِ ترجمان درد شاعر علیرضا رستمیان (راموز)
|
|
کـنـج عــزلـت گـزيـن و دل آرام کـن ، رامــوز //
توان گرچه نيست ليک مردي درتمنانيست
|
|
|
|
|
لب دوزو خاموشش سازو بسوز، راموز/
کين لعل تموز از لبِ خشکيده برفت
|
|
|
|
|
خواب برگیر ز چشم /
شب آبستن نور است
|
|
|
|
|
آقا این جمعه نیایی ! پدر بنده درآید !
|
|
|
|
|
شايد که التيامي باشد/
خزيدن در انزوايي تلخ/
فراموشي مأواي آخرين است شايد
|
|
|
|
|
سنگ ها در مشت، دانه ای میان دو انگشت
|
|
|
|
|
نعره هايش آشِناست/
زاده ي ضجه هاي ديرين است
|
|
|
|
|
کلامت مکار و کذاب است/
زبانت زاده ي تزوير
|
|
|
|
|
لعنت بر تو اي زبانِ لکاته/
کاش به دهانت مي گرفتم/
کاش الکَن مي شدي
|
|
|
|
|
قدم ها با قلم/
چه سنگين و سخت/
چه تند و بي پروا/
همگام کردم
|
|
|
|
|
آه این مُثله ی متعفن /
کنون داغ ناکامیست /
گداخته بر پیشانی؛
|
|
|
|
|
نفس که در سينه دمد
همچو خاريست;
مي سايد هردم سوز و درد
بر ميله هاي اين قفس تنگ و نمور
|
|
|
|
|
مرا شادي تو تسکين بود
تو اگر نه غمگيني و نه شاد
من اما هرگز نخواهم خنديد
|
|
|
|
|
زبان فرو خور
لبانت به کلاف سکوت بدوز
سخن خاموش کن و آتش دل بميران
|
|
|