کوره راه زندگی

ساقیا ، پر کن پیاپی جام را
غم گرفته سر به سر ایّام را
ما چه ایم
دشنام خلقت بی گمان !
کو فلک تا بشنود دشنام را ؟
تا حسودی می کند بر ما زمان
بر حسود ما ببر پیغام را
دُرد دَرد آلود را سر می کشیم
آخرین دانسته ایم این شام را
دانه و دامست ، عمر و زندگی
دانه را دیدیم ، ندیدیم دام را
می توانستیم پی نامی شویم
ننگ خود دانیم بی شک نام را
بامدادان از سفر باز آمدیم
ترک خواهیم کرد با هم بام را
دل که سهمش از جهان ناکامی است
نا ندارد تا بجوید کام را !
کوره راه زندگی پخته نکرد !
بلکه سوزاند و سیه کرد خام را
وامدار مهرتان هستیم ، اگر
از سخا بر ما ببخشید وام را