پریاتنا

زمستان عاصی کمرنگم! پریاتنا
دهان سرخ زنان بنگلادشم
بسان وهمی عبث، تو را در محاکات کاغذها خلق میکنم
-با سیاهی چشمهایم..-
بی قوارگی برفستانها را درمینوردم
و تو همچنان زیبایی ،
زیبا ....پریاتنا!
من در تو
به خلقت شهوانی ماه مینگرم
رمه های ابر را در برهان پیراهن پنهان میکنم ..
شب پرحادثه را می اندوزم
و در کلاه مادگیم ، خرگوشی زاده نخواهد شد
دورتر از فواصل آشوبیده نگاهم کن !
دورتر از تاکهای سر فرو آورده به جاده ی هرزگی ..
و نزدیک
چون دستان طمع، بر فغان خواهرانه ی شایزار..
ژاله پوش میخواهمت ،
و دریا کف میزند
تا سیمای بردگان ،امشب
به تبسم دستان مهربان تو روشن شود ..
در علاج سنگ آباد سینه ام ، خون گسار می آیم ..
و تو همچنان زیبایی،پریاتنا!