سقف دل،سقف جنون

آن شب از سقف دلم روزنه ای باز شد از جنس امید...
غرق احساس،پر از شور،پر از نور سپید...
آن شب انگار،دلت،حسرت خندین داشت...
خانه ام را دیدی،سخت،می خندیدی...!
خانه ام ویران بود،کلبه ی احزان بود...
 خیمه شب بازی آن روز مرا یادت هست؟
که چه حیران به چه سازی که نمی رقصیدم...؟!
تو که رفتی همه اجزای خیالم عطش از بنیان شد...
لانه ام را دیدی...
پیله ام را!شوق پروانگی ام را دیدی...
عمق احساس،اگر سقف جنون هم باشد،
قصه این است،که دیوانگی ام را دیدی...
خانه خلوتگه ارواح شد از بس که تو را کم داشتم!
تو که اندوه دلم را دیدی...
وهمِ تصویر تو انگار 
ولی کنج اتاقم و همان جا که به من خندیدی،
در جمودی است غریبانه که من بی تو به او خوش باشم...
ردّ پای تو که جا مانده هنوز...
بوی عطر خنکی می آید،می شود گرمی دل...
جای دستان تو بر لیوان است...
شده حالا گلدان!
با همان گل هایی،که برایم چیدی...
من به اندازه ی گل های همان روسری صورتی گُل دارم،
گِله دارم از تو...
تو که درماندگی ام را دیدی...
پس چرا خندیدی...؟